Պատմական ակնարկ

Չինաստանում տասնորդական կոտորակների ծագումն ու զարգացումը սերտորեն կապված էր չափագիտության հետ: Արդեն Ք.ծ.ա. II դարում Չինաստանում գոյություն ուներ երկարության չափման տասնորդական համակարգ:1427 թվականին ուզբեկստանցի գիտնական ալ Կաշին գրել է «Թվաբանության բանալին» գիրքը, որում ձևակերպել է տասնորդական կոտորակների հետ գործողությունների հիմնական կանոնները: Նա տասնորդական թվերի գրառման մի քանի եղանակ է կիրառել. մե՛կ օգտագործում էր ուղղահայաց գիծը, մե՛կ ամբողջ և կոտորակային մասն առանձնացնում էր սև և կարմիր թանաքով: 1579 թվականին տասնորդական կոտորակները օգտագործվում են ֆրանսիացի մաթեմատիկոս Ֆրանսուա Վիետի «Մաթեմա-տիկական կանոն» գրքում, որը տպագրվել է Փարիզում: Տասնորդական կոտորակների գրառման մեջ Վիետը չէր պնդում ինչ-որ հատուկ սկզբունք: Հաճախ նա համարիչն ու հայտարարը գրում էր՝ ամբողջ և կոտորակային մասերն առանձնացնելով ուղղահայաց գծով, կամ էլ ամբողջ մասն էր հոծ գրում, կամ էլ տասնորդական մասը ամբողջ մասից վերև էր գրում,ավելի փոքր տառատեսակով և ընդգծում՝ 2 135436: Տասնորդական կոտորակները Եվրոպայում լայնորեն տարածվեցին ֆլամանդացի մաթեմատիկոս Սիմոն Ստևինի «Տասանորդ» գրքի լույս ընծայումից հետո: Սիմոն Ստևինը տասնորդական կոտորակների հայտնագործողն է: Մեծ գիտնականն առաջարկում էր օգտվել տասնոր- դական կոտորակներից, որպեսզի հաշվարկները լինեն ավելի ճշգրիտ և խուսափեն կորուստներից: Նա առաջարկում էր թվի կոտորակային և ամբողջ մասերը գրել մի տողում, բայց համարակալել դրանք այս կերպ. 0,3759 = 3 7 5 9 : Ավելի մանրամասն սահիկահանդեսում: