Հայկական կերպարվեստ

Միջնադարյան հայկական կերպարվեստը ունի զարգացման իր ուրույն ուղեգիծը, իր մեջ ներառելով թե հին ավանդույթները, թե` բյուզանդականը: Միջնադարյան Հայաստանի կերպարվեստում գերիշխել են կրոնական թեմաներն ու սյուժեները: Հայ մատենագրչության ձևավորումն ու ծաղկումը հանդես է բերում համաշխարհային նշանակության գոհարներ, իսկ հայ մատենագիրներն ու նկարիչները հայտնի են դառնում ամբողջ աշխարհում (Թորոս Ռոսլին, Սարգիս Պիծակ):  Միջնադարյան մագաղաթյա կամ թղթե մատյանները եզակի են իրենց գեղարվեստական լեզվով, բարձր մակարդակի ինքնուրույն պատկերային մտածողությամբ:

Վաղ միջնադարում Հայաստանյաց Առաքելական եկեղեցու կողմից պատկերամարտ լինելը բացառեց այդ ժամանակաշրջանում որմնանկարչության բուռն զարգացումը, ինչը, թեևս, չխանգարեց քանդակագործությանը: Հայկական որմնանկարչության բուռն զարթոնք է սկսվում զարգացած միջնադարում՝  Բագրատունիների ժամանակաշրջանումը, ինչը պայմանավորված է նաև հարևան ուղափառ քաղաքակրթությունների հետ կապերի սերտացման հետ: