Կերպարվեստի դասավանդումը միջնադարում

Միջին դարեր

Միջին դարերում (4-րդ դարից 12-րդ դարեր) Հայաստանի կերպարվեստը ձևավորվել և առաջընթաց է ապրել քրիստոնեական դավանանքի գերիշխանության պայմաններում։ Արվեստի տարբեր բնագավառներում իրենց մարմնավորումն են գտել կրոնական թեմաներն ու սյուժեները։ 4-րդ դարից հայկական եկեղեցիները հարդարվել են որմնանկարներով, քանդակներով։ 5-րդ դարից հայտնի են որմնանկարի բեկորներ Երևանի Ս. Պողոս-Պետրոս եկեղեցուց և Քասախի բազիլիկից: Հատվածաբար որմնանկարներ են հայտնաբերվել Լմբատավանքում (6-րդ դար), Թալինի Կաթողիկե եկեղեցում, Արուճի, Կոշի 7-րդ դարի եկեղեցիներում։ Նույն դարում էլ կազմավորվել են հայկական որմնանկարչության պատկերագրական և գեղարվեստական բնորոշ առանձնահատկությունները, մշակվել ինքնատիպ տեխնիկան (հղկված քարի վրա նրբաշերտ հիմնաներկով)։ Որմնանկարչության զարգացման հաջորդ փուլերին են պատկանում 10-րդ դարի՝ Աղթամարի Սուրբ Խաչ (921 թ.), Տաթևի վանքի Ս. Պողոս-Պետրոս (930 թ.) եկեղեցիների, Գնդեվանքի (930-ական թթ), XIII–XIV դարերում՝ Անիի Տիգրան Հոնենցի եկեղեցու, Բախտաղեկի եկեղեցու, Քոբայրի վանքի, Դադիվանքի, Ախթալայի, Հաղպատի վանքի որմնանկարները։