Պոեզիայի օր
10Ա
Հ. Էլեն- 1999-ին ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի 30-րդ վեհաժողովում որոշում ընդունվեց մարտի 21-ը նշել որպես պոեզիայի միջազգային օր:
Նվարդ- ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի որոշման մեջ մասնավորապես ասվում էր.:
Քրիստինե- Պոեզիայի միջազգային օրն առաջին անգամ նշվել է Փարիզում, որտեղ գտնվում է ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի կենտրոնակայանը: Այս օրը հնարավորություն է ընձեռում փոքր հրատարակչություններին բարձրաձայնել իրենց մասին, քանի որ նաև նրանց ջանքերով են ընթերցողին հասնում ժամանակակից պոետների գործերը:
Անուշ-ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ն կոչ է անում այս օրը զանգվածային լրատվամիջոցներում տարփողել պոեզիան՝ որպես ժամանակակից արվեստ, որը բաց է մարդկանց համար:
Էմմա-Համարվում է, որ ամենահին բանաստեղծություններ-հիմները ստեղծվել են մ.թ.ա. 23-րդ դարում: Դրանց հեղինակը բանաստեղծուհի-քրմուհի Էն Հեդու Անան է՝ աքքադական թագավոր Սարգոնի դուստրը: Արքայադուստրը գրել է Նաննե Լուսնի աստծո և նրա աղջկա՝ կորած աստղ Ինաննեի մասին:
Վահան Տերյան
Նարեկ-
Շողեր- Վահան Տերյան: Թվում է՝ եթե շոշափես նրա տողերը, կզգաս, որ դրանք թաց են: Թաց են նրա պոետական աշխարհում անընդհատ տեղացող անձրևից: Թվում է՝ երբ պատահմամբ գիրքը ձեռքիցդ ընկնի, նրա միջից աշնան տերևներ կթափվեն՝ հուշելու համար, որ այստեղ պետք է զգոյշ լինես. այս տերևները քնքշության են սովոր:
Վերադառնալով իրական կյանք և պոկվելով ռոմանտիզմից՝ հասկանում ես, որ ոչ մի ապրող մարդու համար տխրությունը չի կաարող հարազատ լինել, և թախիծը այդքան ձգել իրեն, սակայն տերյանական պոեզիայում այդ տխրությունն ու թախիծը մի տեսակ հարազատ են բոլորիս:
Մերի-Տխրություն
Սոֆյա- Էստոնական երգ
Հ. Էլեն- FATUM
Նվարդ-
Հռիփսիմե- /պար/
Նարեկ-
Քրիստինե-
Ն. Լուսինե- Մոռանա՜լ, մոռանա՜լ ամեն ինչ…
Դարիկո- Ես չգիտեմ՝ ու՛ր են տանում հեռավոր…
Անահիտ- Ապրելուց քաղցր է մեռնել քեզ համար…
Սիրանուշ-Մթնշաղ
Շողեր- Գարուն
Հռիփսիմե-Գարնանամուտ
Ավետիք Իսահակյան
Սենիկ-
Օվսաննա-Երբ փորձում ես թեկուզ մակերեսորեն ծանոթանալ Ավ. Իսահակյանի կյանքին և ստեղծագործությանը, հասկանում ես, որ մարդկային մեկ կյանքը չէր կարող հերիքել նման կենսագրություն թողնելու համար, այդպես ապրելու համար պետք կգար հազարավոր կյանքեր, և հենց այստեղ է, որ ինքդ քեզ համար ևս մեկ անգամ փաստում ես, որ հանճարը ոչ միայն մարդ է կամ մարդկային կյանք, այլև դարերով ազգի երակներում սրբագործված գեն, որ անցնելով ժամանակի և տարածության միջով՝ դարձել է հրեղեն մի բոց՝ Ավետիք Իսահակյան անունով: Բոց, որ ժամանակին այրվելով, սերունդներին է թողել իր չմարող հետագիծը:
Կարդում է Ավետիք Իսահակյանը: /տեսանյութ/
Էմմա- Գիշերն եկավ…
Օվսաննա-Կուզես լինիմ վշտի ցողեր…
Վարդուհի-Սիրեցի յարս տարան
Հայը-Ավետիք Իսահակյան /տեսանյութ/
Մարիամ-
Անուշ-
Քրիստինե, Թեմուր- /բեմադրություն/
Ա. Լուսինե-Օտար, ամայի ճամփեքի վրա…
Սենիկ-
Ս. Էլեն-
Մարիա-
Համո Սահյան
Հրանտ Մաթևոսյան-Համո Սահյան /տեսանյութ/
Հռիփսիմե- Սյունյաց լեռներում ծնվեց, աշխարհ եկավ մեկը, որ հետո պիտի դառնար իր բնության , հայ մարդու մեծ երգիչը: Սահյանը խոսուն և գունագեղ պատկերներով է ներկայացնում բնությունը, հայ մարդուն, սակայն այդ ամենն անում է այնքան պարզ, այնքան անմիջական, որ ինքն իր մասին գրում է…
Գագիկ-
Անահիտ-
Հ. Էլեն-
Դարիկո-
Գոհար-
Ն. Լուսինե- Ես կուզեի քեզ հետ կիսել…
Գագիկ-Շողեր- /բեմադրություն/
Մերի- Չես ասի ոչ մի բառով
Հռիփսիմե- Կգամ
Նվարդ-Իրիկնահաց
Քրիստինե- Ինչու՞ հիշեցրի
Սոֆյա-
Երգ Մայրս
Պարույր Սևակ
Մարիամ- Հայ հողն իր պատմության մեջ տեսել էր ամեն բան, չէր հասցրել շունչ քաշել մի արհավիրքից, երբ բախվել էր երկրորդին: Հայ մարդը լավ գիտեր ամեն տեսակ խառնակությունների համն ու գինը, կարծես հոգնել էր այդ ամենից և իր բարձր լեռներով ու ժայռերով շրջապատված գյուղերից մեկում բյուրեղացավ, սրբագործեց և լույս աշխարհ բերեց սրտի և մտքի հեղափոխականին, ով եկավ անելու բաղձալի հեղափոխություն ուղեղներում:
Մարիա- Պարույր Սևակ: Նրա մտքերն ասես անապատի տեսիլք լինեն, երբ քեզ թվում է, թե շատ ես մոտեցել հանճարի իմաստությանը, այնքան նա ավելի է խորանում և քեզ տանում պոեզիայի անհասանելի շերտերը:
Կարդում է Պարույր Սևակը-
Թեմուր-
Անուշ-
Սիրանուշ-
Ա. Լուսինե-
Մարիա-Գոհար-
Էմմա-
Կարդոում է Պարույր Սևակը
Վարդուհի-
Ս. Էլեն-
Թեմուր-
Շողեր-
Օվսաննա-
Մարիամ-