Мысль на сердце. Ш.Амоношвили

Санамды жүрегіме тапсырамын

Ш.А.Амоношвилидің «Мысль на сердце»педагогикалық болмысы бойынша эссе.

Мысль на сердце

— Дедушка, что ты шепчешь? — спросил мальчик, заметив, что он перед сном что-то про себя бормочет.
— Я кладу мысль на Сердце, малыш… — ответил он.
Мальчик удивился:
— Что это значит?
Мудрый дедушка сказал ему:
— Не хочу поссориться с соседом, который подвёл меня, а как быть, не знаю. Вот и положу мысль на Сердце и засну, а утром Сердце подскажет, что делать.
— А откуда Сердце знает, дедушка?
— Сердце всё знает, я всю жизнь учусь у него. И тебе советую: когда ищешь ответ на сложный вопрос, когда что-то бывает непонятно, положи перед сном мысль на Сердце, а наутро откроются тебе ответы. Только делай это с верой

Ата, сен не деп сыбырлап жатырсың? – деп сұрадым мен, себебі атам ұйықтар алдында өз –өзімен бірнәрселерді күбірлеп жатыр екен.

–Санамды жүрегіме тапсырып жатырмын,балам.. –деп жауап берді.

Мен таңқалдым:

–Ол не деген?

Дана атам былай деді:

– Мені сатып кеткен көршіммен жанжалдасқым келмейді,алайда не істерімді білмеймін...Содан да санамды Жүрегіме тапсырып ұйықтайын, таңертең Жүрек бір жауабын білдірер...
–Жүрек қайдан білсін,ата?

Жүрек бәрін біледі,балам, мен онан өмір бойы үйреніп келемін. Саған да айтар ақылым сол: егер бірнәрсеге көңілің толмаса, санаңды Жүрекке тапсыр, ал ертеңгісін жауаптың өзі саған ашылар..Тек оны сеніммен жаса...
Мен тоғыз жасымда,атам маған солай деген. Мен де әрбір ұйықтар сәтте санамды жүрегіме тапсырып,өз педагогикалық өнерімде көптеген нәрсені ұғындым.
Менің атадан жолым болды. Ал сенің ше?

«Санамды жүрегіме тапсырамын» -тәрбиелік мәні бар болмыс. Адамдар да, заттар да тәрбиеленеді. Дегенмен, адамдардың үлес салмағы басым. Солардың ішінде ата-аналар мен педагогтар бірінші орынға шығады деген екен. Олай болса, ақыл-ой тәрбиесін нәтижелі ұйымдастыру үшін, отбасы жағдайын жан- жақты танып білу қажет. Бүгінгі таңда бұл жұмыс табысы жүргізіледі деп айту қиын. Соның нәтижесінде балалардың мінезіндегі кейбір ауытқулары мұғалімдер тарапынан дер кезінде байқалмауы, түбінде орны толмас үлкен өкініштерге әкеліп тірейтіні даусыз мәселе.

К.Д.Ушинский айтқандай: ”Ақыл-ой дегеннің өзі жақсы ұйымдастырылған білім жүйесі” екенін ескерсек, баланың өз тәжірибесі қаншалықты бай, сан- алуан дегенмен, ақыл-ой дамуының қайнар көзі бола алмайды.

Сабақ барысында әр баланың жүрегіне орын табу- айтуға оңай. Негізінде біз мектепте балаға үстем боп қарап жататынымыз ащы да болса шындық, сондықтанда болар кейбір оқушылар сабақта қорқып та отырады, тіпті әрбір оқушыға жеке көңіл бөлмейтін мұғалімдер де кездесіп қалады. Ашуға булығып, көп нәрсені бүлдіріп аламыз. «Пайда менен залалды - ақыл айырады» (Абай). Ал ақыл жүрекке бағынады. Амоношвилидің дәл осы болмысы «Жүрек адам денесінің патшасы, адам жанының мекені» екендігінің дәлелі деп білемін. Өн бойымызды ашу– ызаға бермей, ақыл –санамызды жүрекке тапсырсақ, көптеген тіршілігіміз де басқаша орын алары хақ.

«Ақылмен ойлап білген сөз,

Бойға жұқпас, сырғанар.

Ынталы жүрек сезген сөз,

Бар тамырда қуалар».