Прэзентацыя "Сінтаксічныя канструкцыі з чужой мовай"

Сродкам перадачы зместу чыйго-небудзь выказвання з’яўляюцца і сінтаксічныя канструкцыі

з ускоснай мовай.

Яны перадаюцца са зменай зместу і формы выказвання.

Простая мова – чужое выказванне, якое перадаецца даслоўна, без якіх-небудзь лексічных ці граматычных змен.

У сказ простая мова ўводзіцца словамі аўтара. Яны паказваюць, каму належыць простая мова, і дапамагаюць уводзіць яе ў кантэкст новага паведамлення.

Сэнсава-граматычныя аб’яднанні, якія ўключаюць у сябе простую мову і словы аўтара, з’яўляюцца спецыфічнымі сінтаксічнымі канструкцыямі , якія выконваюць у выказванні пэўную стылістычную ролю.

Калі простая мова стаіць пасля слоў аўтара, перад ёю ставіцца двукроп’е, а ў канцы – знак прыпынку, якога патрабуе мэта выказвання і інтанацыя:

Развітваючыся каля дзвярэй, Сямашка ўспомніў: ”Мы ж цябе да ўрадавай узнагароды прадстаўлялі. Не атрымаў? Схадзі ба Бакуніна ў ваенкамат”. (С. Грахоўскі)

Калі простая мова стаіць перад словамі аўтара і мае апавядальную інтанацыю, то пасля яе ставіцца коска і працяжнік:

“ Ты самая лепшая з дзяўчат”,– сказаў Раман, (Л. Дайнека)

Калі простая мова з’яўляецца пытальным ці клічным сказам, то пасля яе ставіцца патальнік ці клічнік, а перад словамі аўтара – працяжнік.

“ Ты самая лепшая з дзяўчат”, – сказаў Раман, (Л. Дайнека)

Словы аўтара пасля простай мовы прынята пісаць з малой літары:

“ Я той самы Атрахім Макавей!” – канчаткова прарэзаўся голас у салдата.

(Р. Сабаленка)

“ Цябе калі кусалі пчолы?” – нібы жартам спытаўся старшыня.

(Р. Сабаленка)

Словы аўтара могуць знаходзіцца ў сярэдзіне простай мовы і разрываць яе на месцы кропкі, пытальніка або клічніка.

У такіх выпадках пасля першай часткі простай мовы ставіцца (у залежнасці ад інтанацыі) пытальнік або клічнік, а на месцы кропкі – коска.

Словы аўтара пішуцца з малой літары і выдзяляюцца з двух бакоў працяжнікамі. Пасля слоў аўтара ставіцца кропка.

Другая частка простай мовы пішацца з вялікай літары:

“ Партызана прывёз! – кіўнуў на Міколу капітан. – Тутэйшы, добра ведае мясцовасць”. (І. Новікаў) “П! – а. – П!”.

“ Ці ж ты разбіраешся ў гэтым? – запярэчыў Мікола. – Не пакаштаваўшы, ведаць не будзеш”. (І. Навуменка) “П? – а. – П”.

“ І тое праўда, – згадзіўся камандзір – Прабівацца будзем разам”.

(І. Новікаў) “П, – а. – П”.

Калі словы аўтара разрываюць простую мову, дзе не трэба ніякага знака прыпынку ці маглі стаяць коска, кропка з коскай, працяжнік або двукроп’е, словы аўтара выдзяляюцца з двух бакоў коскамі і працяжнікамі. Другую частку простай мовы пачынаюць пісаць з малой літары:

“ Братачка, - чужым голасам загаварыла Вольга, - што там робіцца! Маці схапілі!... Нават апрануцца не далі”. (І Новікаў) “П, – а, – П”.

Сінтаксічныя канструкцыі з простай мовай і знакі прыпынку ў іх

Словы аўтара ў сярэдзіне простай мовы

Простая мова

на месцы кропкі, клічніка або пытальніка

на месцы

коскі

перад

словамі аўтара

пасля

слоў аўтара

«П, – а. – П».

А: «П».

«П», - а.

«П,– а, – п».

«П!» – а.

А: «П!»

«П! – а. – П».

«П?» – а.

А: «П?»

«П? – а. – П».

Дыялог –

гэта простая мова, якая перадае гутарку дзвюх ці больш асоб. Выказванні кожнай асобы ў дыялогу называюцца рэплікамі . Рэплікі ў дыялогу афармляюцца звычайна як няпоўныя сказы, якія лаканічна перадаюць сэнс выказвання. Кожная рэпліка дыялога запісваецца з новага абзаца і перад ёй ставіцца працяжнік.

Маналог –

працяглая гаворка (выказванне),

звернутая да самаго сябе або да іншай асобы, але не разлічаная на слоўны адказ адрасата.

Маналог найчасцей ужываецца ў літаратурных творах і публічных выступленнях.

Лялькевіч падскочыў, калі пачуў радасны крык Данілы:

– Ідзе!

– Хто?

– Саша!

– Глядзі добра. Яна? (І. Шамякін)

Зоська доўга не магла варухнуць ні рукой, ні нагой, але ўвесь час яе непакоіла думка пра Антона. Чаму ён такі? Ці, можа, такі ён нарадзіўся, пераняўшы характар продкаў? Або яго гэткім рабіла жыццё? Але хіба ягонае жыццё было горшае, чым маё,

з паўсядзённай працай дзеля кавалка чорнага хлеба,

у малазямеллі? Так жыла тут большасць людзей, але кожны чалавек нават з самай глухой вёскі ведаў, што нельга рабіць супраць сумлення, нельга ісці супраць сваіх.

(Паводле В. Быкава)

Калі дыялог запісваецца ў адзін радок, то словы кожнай рэплікі бяруцца ў двукоссе і аддзяляюцца працяжнікамі:

Глянуў Віктар – і вачам сваім не верыць. “А дзе ж човен?” – “Не ведаю”. – “Як жа так?” – “Ды так. Паплыў”. – “Што ж гэта такое?” – “Прыгода”. (Я. Маўр)

Сказы з ускоснай мовай

Ускосная мова– чужое выказванне, якое перадаецца ад імя аўтара (апавядальніка) без даслоўнага захавання.

Сінтаксічныя канструкцыі з ускоснай мовай ужываецца як сродак перадачы зместу чыйго-небудзь выказвання. Але выконваюць яны гэтую ролю спецыфічна, не захоўваючы лексічных, граматычных і інтанацыйных асаблівасцей маўлення той асобы, чыё выказванне перадаецца, а прымаюць форму складаназалежнага сказа.

У такім сказе галоўная частка адпавядае словам аўтара, а даданая перадае змест чужога выказвання.

Простую мову можна замяніць ускоснай і перадаць складаназалежным сказам

з даданай дапаўняльнай часткай. У такіх складаназалежных сказах

даданая частка звычайна далучаецца да галоўнай з дапамогай

падпарадкавальных злучнікаў што, каб, ці і інш.

Няўласна-простая мова

Сінтаксічныя канструкцыі з няўласна-простай мовай ужываюцца як форма выражэння думак дзеючых асоб, пры дапамозе якой аўтар перадае чыё-небудзь выказванне ад свайго імя.

Няўласна-простая мова спалучае асаблівасці простай і ўскоснай мовы. Яна не выдзяляецца ў тэксце, а ўваходзіць у аўтарскае паведамленне.

У форме няўласна-простай мовы часцей за ўсё перадаюцца нявыказаныя думкі, пачуцці, перажыванні дзеючай асобы. Таму ў папярэдніх сказах могуць ужывацца такія дзеясловы, як думаць, успамінаць, адчуваць і др.

Пятро прыслухаўся. Зноў нехта крыкнуў, але ўжо ў другім баку – у глыбіні лесу. Хто там мог зваць яго? (І. Шамякін)

Няўласна-простая мова шырока ўжываецца ў творах мастацкага стылю як прыём характарыстыкі дзеючай асобы.

Ну чым я табе замінаю? (М. Паслядовіч)

На пісьме няўласна-простая мова звычайна афармляецца як адзін або некалькі самастойных сказаў, якія непасрэдна ўключаюцца ў аўтарскае выказванне ці працягваюць адзін са спосабаў перадачы чужой мовы ў форме пытальнага ці клічнага сказаў.

Цытаты

разнавіднасць простай мовы, даслоўная вытрымка з чыйго-небудзь выказвання, мастацкага, навуковага ці публіцыстычнага тэксту.

Цытата

У пісьмовай мове цытаты, як правіла, заключаюцца ў двукоссе або выдзяляюцца іншым шрыфтам. Яны могуць перадавацца сказамі з пабочнымі словамі і ўскоснай мовай:

Згодна з меркаваннем Рыгора Шырмы, “Якуб Колас жыве і будзе вечна жыць у сэрцы народа як вялікі настаўнік і баец за долю, за волю, за шчасце народа”.

Цытата можа ўключацца ў аўтарскі тэкст як частка сказа. У такіх выпадках яна выдзяляецца двухкоссем, але пішацца з малой літары:

У артыкуле “Новая інтэлігенцыя” Максім Багдановіч адзначаў, што “ўсякі інтэлігент перш за ўсё павінен адпавядаць наступным патрабаванням: па-першае, ён павінен мець імкненне да ведаў; па-другое, ён павінен імкнуцца несці свае веды на карысць народу…” (С. Майхровіч)

Калі цытата прыводзіцца не поўнасцю, то на месцы прапушчаных слоў ставіцца шматкроп’е:

” Песні жальбы” Якуба Коласа самой сваёй назвай вызначаюць пануючы тон яго вершаў… адчуваецца сапраўдны паэт, які ўмее знаходзіць свае словы для даўно апісаных вобразаў”. (М. Багун)

выслоўе, кароткая цытата, якая з’яўляецца своеасаблівым аўтарскім тлумачэннем асноўнай ідэі твора, тэксту, сачынення і інш.

Эпіграф звычайна змяшчаецца з правага боку ў пачатку твора ці асобнага раздзела.

Эпіграфы-цытаты не бяруцца ў двукоссе. На наступным радку пад эпіграфам таксама з правага боку даецца спасылка на крыніцы.

С. Грахоўскі да паэмы “Бяссмертнікі” ўзяў наступны эпіграф:

Маці спаткаеце –

Ёй не кажыце.

М. Сурначоў

Да выбраных твораў Цёткі, надрукаваных выдавецтвам “Беларусь” у 1967 годзе, у якасці эпіграфа ўзяты словы самой паэтэсы, якія дакладна адлюстроўваюць значнасць яе творчасці:

… Стану песняй у народзе.

Цётка