Рэферат па творы Багдановiча "Слуцкiя паясы"

Слуцкi пояс – частка багатага мужчынскага касцюма польскай i лiцвiнскай (беларуска - лiтоўскай) шляхты. Лiчыўся прызнакам благароднага паходжання i яго наяўнасць паказвала на статус уладара. Назва паходзiць ад горада Слуцк у Беларусi.

Максiм Багдановiч летам 1911 года адзiны раз у жыццi прыехаў у Вiльна. Начаваў у памяшканнi рэдакцыi газеты «Наша нiва». Тут друкавалiсь яго першыя вершы, таму месца прыпынку ў вялiкiм горадзе было абрана невыпадкова. Яго гiдам па гораду стаў Вацлав Ластоўскi, сакратар рэдакцыi i прыхiльнiк таленту Максiма. У час знаходжання ў «Нашай нiве», па ўспамiнах Вацлава Юсцiнавiча, «асаблiва глыбокi ўплыў мелi на Богдановiча рукапiсы старых славянскiх кнiг i дaкументaў, а таксама слуцкiя паясы, якiя ён некалькi разоў перагледзеў». Гэта былi рэчы з будучага вiленскага беларускага музея, экспанаты для якога збiраў калекцыянер Iван Луцкевiч. Багдановiч нядоўга прабыў у Вiльне. А 28 чэрвеня 1912 года на старонках «Нашай нiвы» раптам з’явiўся яго верш «Слуцкiя ткачыхi.

Але, у сувязi з тым што Максiм пiсаў верш толькi пад уплывам эмоцый, у iм ёсць шмат недакладнасцей.

Так вокладка «Вянка» упрыгожана вянком па «слуцкiх» матывах. Багдановiч пiсаў, што «тчэ, забыўшыся, рука» слуцкай ткачыхi «замiж персiдскага узора цвяток радзiмы васiлька». Але сярод узораў паясоў Беларускага мастацкага музея няма нiводнага васiлька. Тканiны ўпрыгожваюць ружы, рамонкi, букеты, якiя растуць на пнях. Блакiтныя кветкi, на cамой справе, гэта гваздзiкi. Але негледзячы на факты, моц таленту Максiма пераканала ў наяўнасцi кветкi на поясе i нават больш таго,зрабiла васiлёк - валошку сiмвалам Радзiмы.

Да таго ж, ткалi яго толькi мужчыны, прычым у адзiночку з такой работай справiцца было нельга. Самы выдатны майстар ткаў галаву.

Насiлi iх толькi мужчны-арыстакраты. I нават апранаць iх дапамагалi таксама толькi мужчыны. Хадзiла павер’е, што калi жаночая рука каснецца каштоўных нiцей, тканiна патускнее i пояс можна будзе адразу выкiнуць.

Цана адного пояса прыблiзна раўнялась гадавому даходу афицэра армii Рэчы Паспалитай. Сёняшняя цана пояса пачынаецца ад трохсот тысяч далляраў.На адзiн выраб iшло ад 400 да 800 грамаў золата.

Паясы былi чатырохлiцавыя (кожны з лiцавога боку меў па два самастойных малюнка). Так пояс можна было насiць з чатырма рознымi вопраткамi па розных выпадках - святочнай, будзённай , альбо жалобнай. У святы пояс павязваўся звонку залатой, чырвонай часткай ; пры жалобе чорным бокам; при паўсядзённай носцы зялёнай, шэрай.

Слуцкiя паясы выкарыстоўвалi ў якасцi кашалькоў. Перад тым як яго павязаць, пояс складвалi па даўжынi ўдвая. У такую сваеасаблiвую кiшэню i складвалi грошы.

Пояс складаўся з сярэднiка, галавы (прыгожага арнаментальнага малюнка на канцы пояса) i бахрамы, якую сталi прышываць толькi для шляхты.

Паэзiя i гiсторыя не сыходзяцца, але дзякуючы вершу, менавiта слуцкiя паясы сталi вядомы ўсяму свету.