Աթաբեկ Խնկոյան Ճպուռն ու մրջյունը

Ճպուռն ու մրջյունը  Խնկո Ապեր

Թըռի-վռի մի ճպուռ,

Ողջ ամառը շուռումուռ

Երգեց, ճռաց, Ճըռճըռաց:

Մին էլ ըհը, ձմեռը

Փռեց իրա թևերը,

Բացեց գորգը սպիտակ,

Դաշտերն առավ ձյունի տակ:

Անցան պայծառ օրերը,

Էլ ո՞րն ասեմ, էլ որը,

Երբ ամեն մի թփի տակ,

Թե սեղան կար, թե օթյակ:

Եկան օրեր ցրտաշունչ,

Ճպուռն ընկավ լուռումունջ.

Քաղցած փորին էլ ի՞նչ երգ,

Ցուրտը տարավ ոտ ու ձեռք:

Զընգր-զընգըր դողալով,

Ծանր-ծանր սողալով, Նա մրջյունին ասում էր,

Գլխիդ մատաղ, սանամեր,

Մի ճար արա, շունչ առնեմ,

Ցրտից, սովից չմեռնեմ.

Կերակրիր, տաքացրու,

Մինչև գարուն ապրեցրու:

Ի՞նչ խաբար է, սանիկս,

Զարմանում եմ, ջանիկս.

Չաշխատեցի՞ր ամառը,

Ասա, ի՞նչ էր պատճառը:

Էդպես բանի, սանամեր,

Էլ ժամանակ ո՞վ ուներ,

Էն խոտերում բուրավետ

Երգում էինք մերոնց հետ

Ուրեմն` դո՞ւ:

- Այո, ես…

Ողջ ամառը դեն ու դես

Երգում էի մշտապես:

- Երգո՞ւմ էիր, շատ բարի

Այժմ էլ բռնի վեր-վերի,

Քամին ծափ տա` դու պարի:

Խնկո Ապեր