Բարդ նախադասության շարահյուսական վերլուծություն

Ինձ կախարդում է համբույրը լույսի,
Երբ այն աղոթքի առէջ է դառնում:

Իրականության արտացոլանքը բախվեց երազին:

Ուշացած սիրո փիլիսոփայությունը ծնվում է կորցրածի ու ափսոսանքի գրկախառնությունից:

Քարը լսեց 
Սուրբ ձեռքերի
Մեղեդին,
Խիղճը մնաց
Քարի գռզոտ
Ուսերին:

Քամու հեքիաթից մի հատիկ սերմ մնաց քարին:

Մի սուրբ լռություն նրա օրհնանքից լույս էր որդեգրում...

Ժայռի պռնկին մի դեղին կարոտ
Հուզախռով բազմել, մամուռ է դարձել:

Երբ լույսը բացվեց, ճերմակ երազ էր,
Ես ու աշունը փնտրեցինք իրար:

Դեղձենու վրա ծաղիկներ կան դեռ.
Ուշացած սիրո առեղծվածն են լուռ…

Ուշացած սերը անուրջ է դառնում,
Դեղձենու սրտում ծաղիկ է մնում:

Առվի կարկաչը իր շունչը պահել,
Կարմիր սոսափից գաղտնիք է որսում:

Ծառի երազը բոսոր է հագնում,
Եվ այլայլվում է ծառը հրճվանքից:

Ես լուռ հաշվում եմ տրոփը սրտի
Աշնան բոցերում մեռնող տերևի:

Անտառի հոգին խնդում է նորից
Քնած նորածնի անմեղ ժպիտով...

Խրճիթի դուռը քամուց ճռռում է
Աստղի հայացքից խուսափող դողով:

Ցնդած քամին գլուխն առել,
Ժայռի վզից կախ է ընկել,

Կայծակները բարձունքներից
Թավալգլոր ձորը ընկան:

Երկյուղած մի հույս հեռվում կայծկլտաց,
Աստղերն ակնդետ զգույշ փսփսացին:

Մի անկոչ քամի գարնան զարթոնքին 
Վարսաթափ սիրո աշուն էր բերել…

Կարկատած հոգին ոնց էլ որ շուռ տաս,
Կարկատանները միշտ կուչ են գալու: