Эсэ "Патрыятызм і маё стаўленне да яго"

Патрыятызм і маё стаўленне да яго

Патрыятызм... Думаю, па ўзроўні важнасці слоў у маім жыцці гэтае слова знаходзіцца нароўні са словамі «маці», «любоў» і «Радзіма». Патрыятызм здольны зрабіць кожнага чалавека яшчэ мацней, надаць упэўненасці ў заўтрашнім дні, з кожным днём чалавек-патрыёт яшчэ больш любіць сваю Радзіму і свой народ. Радзіма – гэта сям’я для чалавека, толькі вельмі вялікая сям’я. Без яе чалавек губляе свае карані, забывае пра сваё паходжанне і жыве без самага важнага – без сувязі з Айчынай, без кахання, без мэты. Нездарма Радзіму параўноўваюць з маці, і забыць Радзіму – гэта тое ж самае, што забыць маці, забыць самае святое, страціць гэта і ніколі пасля не вярнуць.

Любоў да Радзімы нельга параўнаць ні з якой іншай любоўю. Немагчыма апісаць гэта пачуццё ў поўнай меры, гэту любоў трэба толькі адчуваць, не кажучы слоў, якія часам нават не да месца. І заўсёды лепш менавіта дома, у роднай краіне, дзе цябе любяць і чакаюць. Хіба можа быць інакш?

Хіба можа быць нешта прыгажэй родных краявідаў, якія складаюцца з цудоўных рэк і азёр, пышных лясоў і палёў, знаёмых з дзяцінства сцяжынак і дамоў? Гэта рытарычнае пытанне, якое прадугледжвае адназначнае «не». Так, вядома, за мяжой можа быць шмат з таго, чаго часам не хапае чалавеку, але гэта чужая зямля, са сваімі звычаямі і законамі, кожны жыве па-свойму. У кожнага ёсць нешта сваё, роднае. І часам прымаць чужыя каштоўнасці бывае вельмі цяжка, губляецца значэнне слова «патрыятызм» для гэтага чалавека. Ён можа любіць сваю Радзіму, але гэта ўжо будзе зусім слабая любоў, якая паступова знікае на працягу гадоў.

Зямля ў нас адна, але Радзіма ў кожнага розная, кожны – патрыёт сваёй Радзімы. Можна толькі ганарыцца тым, што нарадзіўся менавіта ў гэты час, менавіта ў гэтым месцы і менавіта ў гэтай краіне.