Հայկական կերպարվեստ

Վերջին տասնամյակում արվստի ոլորտում նկատվում է որոշ աշխուժացում: Հայաստանն ինտեգրվում էմիջազգայիւն տարբեր ծրագրերում, հայ նկարիչները ցանկալի հյորեր և մանսակիցներ են տարբեր փառատոններում: Երկրի կյանքում շարունակվում են ստեղծագործական խմորումներն ու իրարամերժ ձգտումները:

 Միաժամանակ, բազմաթիվ նկարիչների ստեղծագործություններում դրսևորվել են իմպրեսիոնիզմի և հաջորդող ուղղությունների գեղարվեստական մտածողությունն ու արտահայտչամիջոցները։ 1910-ականներին ժամանակաշրջանի հայ արվեստում նկատելի տարածում է գտել սիմվոլիզմը:

 Հայկական երգիծանկարչության սկզբնավորումը և առաջին հաջողությունները կապված են Կ․ Պոլսի XIX դ․ հայկական մամուլի, հատկապես Հ․ Սվաճյանի և Հ․Պարոնյանի հրատարակած պարբերականների հետ։ Արևելահայ երգիծանկարչական վաղ նմուշները հրապարակ են եկել 1880-ական թթ:

Հայաստանի անկախության հռչակունից հետո երկրում ստեղծված սոցիալ – տնտեսական ճգնաժամը կասեցրել է նաև կերպարվեստի բնականոն զարգացումը. «կատվածահար» քաղաքաշինությունն ու ճարտարապետութունը չէին կարող ապահովել մոնումենտալ – դեկորատիվ նկարչության և քանդակի նույնիսկ նվազագույն զարգացումը, տպագրական տնտեսության քայքայումը խաթարել է է գրքարվեստի (գրքի գեղարվեստական ձևավորում, պատկերազարդում) առաջընթացը, թատրոններում սակավաթիվ ներակյացումներ բեմադրելու պատճառով ընկել էր բեմանկաչության գեղարվեստական մակարդակը: