Հույս, հավատ,սեր;

Հույս հավատ սեր

ՀՈՒՅՍ

• Շատ հույսեր , որոնք արդարանում են , հաճախ վերածվում են թունավոր նետերի մեզ համար :

Չարլզ Կոլտոն

•   Հույսը ամենալավ բժիշկն է , որը հայտնի է:

Ձյումա

•   Մարդը քանի դեռ ողջ է , երբեք չպետք է կորցնի հույսը :

Սենեկա

• Երկարաձիգ հույսը ավելի լավ է , քան հապճեպ անակնկալը:

Ժան Պոլի

• Պետք է հուսալ ամեն ինչին , քանի որ անհույս ոչինչ չկա:

Լին

• Երբ մահանում է հույսը , առաջանում է անհուն դատարկություն:

Լիանարդո դա Վինչի

• Ամեն գիշեր, երբ մենք պառկում ենք քնելու, չունենք, որևէ երաշխիք, որ առավոտյան ողջ ենք լինելու…բայց լարում ենք զարթուցիչը: Դա  հույսն  է

Հույս Մթնեց... Ինչո՞ւ ես տխուր, իմ ընկեր. Ո՜չ, մեր գիշերը շատ հեռու է դեռ, Այս միայն վաղանցուկ մի ամպ էր խավար, Բախտի մրրիկը բերեց մեզ համար, Բերեց, քարշ արեց մեր գլխի վերև, Մեր աչքից փակեց երկինք ու արև։ Բայց դու տակավին մի՛ ընկիր հոգով, Նա կանցնի, կերթա յուր սև ընթացքով Եվ լուսապայծառ արևը կրկին Քաղցըր կըժպտա քո քնքույշ սրտին.— Հավատա՜ [ուժին] գալոց օրերի, Բայց [պարտությունը] հաստատ է չարի, Որ ձգտեց բարվո շենքը խորտակել, Լուսավորության շավիղը փակել, Որ քո [գեղեցիկ] աչքին մանկական Տվեց տխրություն և արցունք այդքան..

ՀԱՎԱՏ

ՀԱՎԱՏՔ  նշանակում է անտեսանելի որեւէ բանի մասին կատարյալ համոզում ունենալ:

Հավատը հուսացված բաների հաստատումն է եւ չերեւացող բաների ապացույցը:Այսպես է սահմանում հավատը Պողոս առաքյալը: Բոլոր մարդիկ էլ ունեն հավատ, որովհետեւ բոլորն էլ հույս են տածում եւ հույսը դնում են նաեւ չերեւացող բաների վրա, այդ տեսանկյունից անհավատ մարդիկ պարզապես չկան:Հավատը չափ չունի, բայց ունի որակ եւ բովանդակություն, որը պայմանավորված է հավատի առարկայով կամ նպատակով;

Այն մարդու ակնկալությունն է, այսինքն՝ մարդու, Աստծու հանդեպ ունեցած հավատի զորությամբ հոգեկան փրկությանը հասանելին է: Պողոս առաքյալն ասում է. «Որովհետեւ հույսով փրկվեցինք, իսկ տեսանելի հույսը հույս չէ, քանի որ մի բան, որ մեկը տեսնում է, էլ ինչո՞ւ հուսա. իսկ եթե հույս ունենք մի բանի, որ չենք տեսնում, ուրեմն, համբերությամբ սպասում ենք դրան»: Այս խոսքից եզրակացնում ենք, թե մարդ էակն առանց հույսի կորած արարած է, ուստի, եթե նույնիսկ ամեն ինչ կորցնեն, մարդուն դարձյալ մնում է երկու բան՝ երկրի վրա հույս, իսկ երկնքում՝ Աստված: Ասվածն ավելի լավ հասկանալու համար կարելի է հիշել, թե պատերազմում այն մարդը, որ գերի է ընկնում թշնամու ձեռքը եւ բանտարկվում, ապրում է իր ազգի օգնության հույսով, մինչեւ օրը գա: Եվ այս համբերության շնորհիվ կպայքարի, որովհետեւ հաղթանակի հույս ունի: Աշխարհում ամեն բարիք հույսով կիրականանա. հիվանդը բժշկի չէր գնա, եթե հույս չունենար բժշկվելու: Այսպիսինները երբեք չեն ընկղմվի անհուսության վեհի մեջ, որովհետեւ. «Հույսը երբեք չի ամաչեցնում» (Հռոմ. 5:5), քանզի հուսալքվելն ամենամեծ մեղքն է:

ԱՖՈՐԻԶՄՆԵՐ

• Եթե քրիստոնյայից վերցնեք վախը, կխլեք նրա հավատը:

Դենի Դիդր

• Մարդիկ սովորաբար հակված են հավատալու նրան, ինչ ցանկալի է իրենց:

Հուլիոս Կեսար

• Մեռած է այն հավատը, որին գործեր չեն հետևում:

Ներսես Շնորհալի

• Մի՛ խախտիր հավատի սահմանները, որոնք հաստատել են քո հայրերը:

Սեբեոս

• Եթե ես չկարողանայի կասկածել, չէի կարողանա նաև հավատալ:

Տորո

• Այն հավատը, որ կասկածել չգիտե, մեռած հավատ է:

Մ. Ունամունո

•   Ով հավատում է անմահությանը, նա ևս անմահ չէ:

Կառլ Բյոռնե

ՀԱՎԱՏՈՒՄ ԵՄ

Հաճախ սիրում եմ, Երբ մարդկայնորեն սիրտս գերում են։ Հաճախ լռում եմ, Երբ ճիշտ ասածս դիտմամբ ծռում են: Նաև խղճում եմ, Եթե զղջաում են։ Հիասթափվում եմ, Եթե խաբվում եմ։ Նաև ատում եմ, Եթե ստում են։ Բայց ամենի՛ց խոր Ես հավատում եմ: Ո՛չ միայն գիտեմ. Ես հավատում եմ Երկնի բացխուփիկ քողարկությանը, Օվկիանոսների հավերժ կրկնվող խաղարկությանը, Հավք ու թռչունի անբեկանելի ձվարկությանը։

Ո՛չ միայն գիտեմ. Ես հավատո՛ւմ եմ, Որ անհնար Է արևը բանտել, Երկնակամարի զարդերը քանդել, Խմորի նման հունցել ու գնդել Կապույտը ծովի, Ատելի լուսնին բռնել վռնդել Երկնքից ծավի…

Սեր

Սեր , մարդուն բնորոշ զգացմունք, խորը, անձնուրաց նվիրվածություն այլ մարդու կամ օբյեկտի նկատմամբ։

Սերը համաշխարհային մշակույթի և արվեստի հիմնարար թեմաներից մեկն է։ Սիրո մասին մտորումները, նրա՝ որպես երևույթի, վերլուծությունը բնորոշ է մարդուն հայտնի հնագույն փիլիսոփայական համակարգերին և գեղարվեստական հուշարձաններին։

Սերը դիտարկվում է նաև որպես փիլիսոփայական կատեգորիա։ Սիրո բարդությունն ու բազմաշերտ բնույթը հանգեցրել է տարբեր լեզուներում, մշակույթներում այդ ֆենոմենի բազմաթիվ մեկնաբանությունների։

Սիրո ձևերի առաջին դասակարգումը գալիս է անտիկ հունա-հռոմեական մշակույթից։ Առանձնացվում էին սիրո չորս տեսակներ.

«Էրոս»  ( հին հուն. ՝ έρως ) — տարերային զգացմունքային խանդավառ սեր՝ ուղղված սիրո առարկայի նկատմամբ պաշտամունքի.

«Ֆիլիա»  ( հին հուն. ՝ φιλία ) — ընկերային սեր կամ սեր-մտերմություն ըստ գիտակցված ընտրության.

«Ստորգե»  ( հին հուն. ՝ στοργή ) — գորովալից ընտանեկան սեր.

«Ագապե»  ( հին հուն. ՝ ἀγάπη ) — զոհական սեր։

  ՍԵՐ -ն արտաքին զգացմունք է՝ շաղկապված հոգու եւ մարնի բխումից, որն առաջանում է մարդկային աշխարհի հետ կապվածությունից: Քրիստոնեական կյանքի մեջ սերը ամենից զորավոր միացնող ուժն է: Այն մարդուն միացնում է Քրիստոսի հետ՝ անտեսելով չարքը: Քանզի Քրիստոսը՝ հավիտենական կյանք է Հայր Աստծո հետ, որովհետեւ. «Աստված սեր է»: Սուրբ Գրքում ասվում է. «Սերը համբերող է, սերը քաղցրաբարո է, սերը չի նախանձում, չի ամբարտավանում, չի գոռոզանում» :  Չէ՞ որ տիեզերքն ամբողջովին սիրով է ընթանում, որովհետեւ Աստծո եւ մարդու միջեւ փոխադարձ սերը քրիստոնեության հիմքն է եւ աղբյուրը:

Աֆորիղմներ

• Սերը հաճախ խլում է բանականությունը նրանից, ով ունի, և տալիս է նրան, ով չունի։

Դիդրո

• Եթե ճչում է հպարտությունը, նշանակում է սերը լռում է։

Ժերֆո

• Սերը նման է պատերազմի` այն հեշտ է ծագում, բայց շատ դժվար է նրան կանգնեցնել։

Մենքեն

•   Նրանք, ովքեր սիրում են` կամ ոչինչ չեն կասկածում, կամ էլ կասկածում են ամեն ինչ։

Բալզակ

• Սերն ուրախություն է գտնում ամեն մի դատարկ բանի մեջ, եթե այն քեզ հետ սրտակից մարդ է կիսում։

Մորուա

Վահան Տերյան

Ես սիրում եմ քո մեղավոր աչքերը խոր, Գիշերի պես խորհրդավոր. Քո մեղավոր, խորհրդավոր աչքերը մութ, Որպես թովիչ իրիկնամուտ։  Քո աչքերի անծայր ծովում մեղքն է դողում, Որպես գարնան մթնշաղում։  Քո աչքերում կա մի քնքուշ բախտի վերհուշ, Արբեցումի ոսկե մշուշ։  Մոլորվածին անխոս կանչող փարոսի շող, Քո աչքերը հոգի տանջող։  Ես սիրում եմ գգվող-անգութ աչքերըդ մութ, Որպես գարնան իրիկնամուտ։

1904-1905

Հույս, հավատ ու սեր

Այժմ շեշտը դնելով ՀԱՎԱՏ, ՀՈՒՅՍ, ՍԵՐ՝ երեք մարգարիտների վրա՝ կարելի է ասել, թե նրանցով է մարդկանց կատարելիության ձգտումը, որովհետեւ ավազանի մեջ միայն մկրտվելով չէ, որ փրկվում ենք: Այլ պետք է Քրիստոսի հավատը, հույսը, եւ սերն ունենանք:

Հավատն ու հույսը ապագային նետված շողն են, իսկ Աստծուն հավատալը, հուսալն է: Սրա համար կարող ենք ասել, որ հույսը հավատի գերագույն նշանն է: Եվ հույսով կյանքի մթությունը կպայծառանա ու երբ հավատանք, հույսը հավետ պետք է շողա:

Մարդ էակը չսիրած որեւէ բան չի տենչում եւ չի հուսում. այս պատճառով հավատը, հույսը, եւ սերը ընթանում են միասին՝ կազմելով քրիստոնեական կրոնի հիմքը եւ նպատակը՝ հարությունը, այսինքն՝ հավիտենական կյանքը: Մեծը սերն է, որովհետեւ հավատի ու հույսի խարիսխն է. «Քանի որ Աստված այնքան սիրեց աշխարհը, որ մինչեւ իսկ Իր Միածին Որդուն տվեց, որպեսզի ով Նրան հավատում է, չկորչի, այլ ընդունի հավիտենական կյանքը» (Հովհ. 3:16):

Հավատ, հույս և սեր

Հավատի հետ ես վաղուց եմ ծանոթ, Դեռ վաղ մանկության անհոգ օրերից, Երբ թոթով լեզուս փափագով խանդոտ Աղոթք էր կարդում լսած տատիկից։ Հույսն ինձ սնուցեց թևերի վրա, Որպես գթասիրտ հոգատար դայակ․ Երազով նախշեց օրերս ապագա, Ու ոսկեզօծեց մտքերս անտակ։ Սերը․․․ զարթնել է իմ սրտի խորքում Սկզբում բարի, որպես ոգու շունչ, Եվ ապա կյանքի գրկում անխնդուն Քրքրել սիրտս, խափանել անուրջ։ Եվ իմ տարաբախտ կյանքիս օրերին Ինչո՞ւ չեմ կարող կցորդել նրանց, Որ սերն ու հույսը գրկած հավատին Իշխեին միահեծ կյանքիս դառնացած․․․

• 1906 թ․

Սերը ծառի արմատն է, հավատը տերեւներն են, եւ հույսը ՝ ճյուղերը, իսկ սրանց պտուղը՝  քրիստոնյաները: