Մ․ Գալշոյան- Մամփրե արքան

" width="640"

Մուշեղ Գալշոյանը  ( 1933  –  1980 ) 

Այ՜բ , բե՜ն, գի՜մ,

Ե ՛ լ, Հովակիմ,

Դա՜, ե՜չ, զա՜,

Լծիր եզան :

Է ՜ , ը ՜ թ, թո ՜

Վե ՛ ր կաց, Թաթո ,

Ժե ՜ , ինի՜ , լյու ՜ ն,

Կապիր քո շուն:

Խե ՜, ծա ՜, կե ՜ ն ,

Ու՞ր է Հակեն:

Հո՜, ձա՜, ղա՜տ,

Միհրան, միհրդատ:

Ճե՜ն, մե՜ն , հի՜,

Կգանք հիմի:

Նու՜, շա՜, ո՜

Պրծի , Շավո,

Չա՜, պե ՜, ջե ՜,

Ուշ է , Վաչե:

Ռա՜, սե՜, վե ՜ վ ,

Ծագեց արև:

Տյու՜ն, րե՜, ցո՜,

Մարդ աստծո:

Վյու՜ն, փյու՜ռ, քե՜,

Քելե , Արքե,

Ե՜վ, օ՜, ֆե՜,

Օ՜, ինչ զով է:

Տառերը , Մաշտոցի գրերը, զինվորներ են:

Երկրի սահմանները պաշտպանող զինվորներ:

Մամփրեն արքա է, իսկ գրերը ` զինվորներ:

Հայոց տառերը կարմիր են, քանզի սուրբ Մաշտոցը իր սրտեն է հանել ի լույս: Եվ կարմիր են, քանզի սրբազան կռիվների են մասնակից եղել, քանզ թրծվել են արդար Արեգակով:

ս

: " width="640"

ՃԱՆԱՉԵԼ ԶԻՄԱՍՏՈՒԹՒՆ Ե Ի ԶԽՐԱՏ, ԻՄԱՆԱԼ ԶԲԱՆՍ ՀԱՆՃԱՐՈՅ :

Մեր լեզուն միայն մեզ չի պատկանում, այլ աշխարհին :

• Մեր լեզուն միայն մեզ չի պատկանում, այլ աշխարհին :

Պ. Սևակ

• Իր մայրենի լեզուն վատ իմացողը կես մարդ է, չիմացողը` թշվառ, ծառից ընկած մի տերև, որ տատանվում է ամեն մի պատահական քամուց:

Ստեփան Զորյան