Верую,Господи,помоги моему неверию…
С самого своего рождения человек во что-то верит. Сначала в искреннюю,ни с чем не сравнимую любовь и заботу матери, в сильные руки отца. Потом приходит вера в Деда мороза и волшебные сказки.Но человек -всего лишь странник, а жизнь – удивительный путь. И всем хочется, чтобы каждый шаг на этом пути доставлял только только радость ,мир и счастье . Меняются наши взгляды, привычки , отношение к миру, но не меняется привычка надеяться и верить. Верить в добро, ждать чуда ,учиться ,мечтать о красивой жизни. А в трудные минуты с надеждой поднимать в небо глаза и просить помощи у небесных заступников.
«Ещё покоя я не знаю,
Ещё свет вечности не вижу…»( Инок Всеволод(Филипьев)
Это про меня и большинства моих ровесников.Не буду лукавить, если скажу ,что дорога на дискотеку или в кино нам более знакома ,чем дорога в храм. Ко мне вера пришла блгодаря прежде всего моим родным людям: родитетелям,бабушкам и дедушкам.Вера в моей семье-это не только почитание религиозных праздников. Вера- это взаимоуважение, любовь, забота друг о друге. Я только теперь понимаю, что бормочет про себя моя бабушка,провожая нас в дорогу.Только теперь я понимаю,почему мама всегда перекрестит нас,отправляя в школу.»Врёшь,нечестивый,не умрёшь,-ответл Бог утопающему и молящему о спасении матросу,-за тебя в это время молиться твоя мать.»Молитва матери о свём ребёнке- самая сильная молитва. Молящийся от чистого сердца человек разве может пойти против заповедей? «Если кто,разговаривая с добродетельным человеком, получает от него великую пользу, то каких благ не получит удостоившийся беседовать с Богом?»(Святитель Иоанн златоуст)
Вера в моей семье-это памать о тех, кого уже нет снами в этом мире. И не просто память,а зажжёння свеча в храме и мольба о прощении им земных грехов и послать Царствие Небесное и вечный покой.
Вера в моей семье-это осмысленное посещение храма и святых мест. Теперь я понимаю,почему так легко и свободно дышится после причастия или исповеди. Когда с икон на тебя смотрят лики святых, хочется молиться ,просить у Бога прощения,благодарить за всё,что он нам послал. «Кто дышит, тот непременно вдыхает в себя воздух; кто стоит в храме Божием, тот непременно получает благодать Божию…О,здесь рай благодатный,здесь Небо,сошедшее на землю.»( Протоиерей Радион Путятин) Несказанную благодать получаем мы в намоленных столетиями местах-Жировичском и Лавришевском мужском монастырях.
А ещё вера в моей семье- это беззаветная любовь ко всему тому, что создано Богом: травинке,растущей на лугу,деревцу, под которым укрываемся в летний зной, котёнку, брошенному нерадивыми хозяевами.»Тот, кто полон любви, исполнен Самим Богом»(Блаженный Августин). Только Любовь спасёт мир. Истинная Вера очистит души. Надежда поможет в преодолении любых испытаниях.
Я жить хочу не в жалком опьяненне,
Боясь себя «зачем спросить,
А так, чтоб в каждом дне,и часе,и в мгновенье
Таился б вечный смысл, дающий право жить.
Семен Надсон
Верую,Господи,помоги моему неверию…
Даўно гэта было, у далёкім 41-ым.
Малыя, мы не разумелі, што бяда прыйшла.
Усёй вёскай праваджалі хлопцаў і мужчын,
А маці ціха плакала і сумная была.
Прасіліся малыя, старэйшыя маўчалі.
Канечне,прывязу,чакайце,хутка я прыйду…
І гэта ўсё, што мы пра бацьку памяталі.
А потым звесткі невясёлыя прыйшлі:
Мужчынам нашым ваяваць недавялося.
Іх пад Бабруйскам у палон узялі,
Ужо месяц там, і там чакаюць лёсу.
Сабраліся жанчыны ратаваць мужоў.
Пайшлі пяшком, не еўшы і не піўшы.
Хацелі выкупіць, за тое, што ў каго было-
За яйкі,хлеб, гадзіннікі і грошы.
У мамы золата было, як бы чакала чорнае хвіліны.
Купіць карову думала, ды не,
Ёй мужа трэба ратаваць, Марціна.
Не дасць яна яго забіць вайне.
Пшком з усімі йшла, не спала, не драмала.
Дайшла да лагера, і мужа адшукала.
Бясцэнны скарб усё ж такі перадала,
Надзею на жыццё сабе і мужу даравала.
Але…Праз некаторы час вярнуліся ўтраіх.
Ды не,не муж яе,чужыя.Затое,сваякі паміж сабою.
Запаланіла думка душу: дзе ж Марцін?
Чаму прыйшлі ўтраіх і не ўзялі яго з сабою?
Але маўчанне ў адказ.Ні слова не сказаў з іх ні адзін.
Адводзілі пагляды, сустрэчы пазбягалі. І… Маўчалі.
Ды слых прайшоў: жывы Марцін.
“Не можа быць! Ён мёртвы!”- як шалёныя крычалі.
Той слых,напэўна ,непаразуменнем быў,
Бо прынясла яго душэўнахворая дзяўчына.
Маўляў,у Магілёве ў шпіталі ён служыў,
Таксама быў душэўнахворы,такі ж,як і яна.
Што посуд мыў,работу дробную рабіў,
Ды шмат расказваў з даваеннага жыцця:
Як з яе бацькам у начным аброці папаліў,
І як яе,маленькую, у Тураў хворую вазіў.
Што супадала,што не супадала з успамінаў,
Ды толькі пра аброць ніхто не ведаў,то было сакрэтам.
Яшчэ казаў,што жонку і дзяцей любіў,
Але нашто ў сям’і такі мужчына? Ён- калека.
Запрос у Магілёў не ўцешыў мамінай душы-
Падобны быў, ды прозвішча насіў другое.
І толькі перад смерцю адзін прамовіў з іх:
“Грэх на душу ўзялі ўсе трое”.
Успамін пра бацьку толькі захаваўся
У кнізе “Памяць” за радком сухім,
“У сорак першым прызываўся.
Прапаў без вестак у сорак другім”.
Яго імя няма на абелісках,
І вуліцы не носяць імені яго.
Але для нас ён самы блізкі,
Самы праслаўлены герой.
З успамінаў маёй бабулі
Гэты верш заснаваны на рэальных падзеях з жыцця маёй бабулі, якая пад час вайны пры загадкавых умовах страціла бацьку. Спробы даведацца пра гібель радавога Кошмана Марціна не прынеслі поспехаў ні дзецям, ні ўнукам. Гэта загадка хвалюе нашу сям’ю да гэтага часу.
Даўно гэта было, у далёкім 41-ым.
Малыя, мы не разумелі, што бяда прыйшла.
Усёй вёскай праваджалі хлопцаў і мужчын,
А маці ціха плакала і сумная была.
-Татуля, ты надоўга? Нам гасцінцаў прывязі,-
Прасіліся малыя, старэйшыя маўчалі.
-Канечне,прывязу,чакайце,хутка я прыйду…
І гэта ўсё, што мы пра бацьку памяталі.
А потым звесткі невясёлыя прыйшлі:
Мужчынам нашым ваяваць не давялося.
Іх пад Бабруйскам у палон узялі,
Ужо месяц там, і там чакаюць лёсу.
Сабраліся жанчыны ратаваць мужоў.
Пайшлі пяшком, не еўшы і не піўшы.
Хацелі выкупіць за тое, што ў каго было:
За яйкі, хлеб, гадзіннікі і грошы.
У мамы золата было, як бы чакала чорнае хвіліны.
Купіць карову думала, ды не,
Ёй мужа трэба ратаваць, Марціна.
Не дасць яна яго забіць вайне.
…Пашком з усімі йшла, не спала, не драмала.
Дайшла да лагера, і мужа адшукала.
Бясцэнны скарб усё ж такі перадала,
Надзею на жыццё сабе і мужу даравала.
Але…Праз некаторы час вярнуліся ўтраіх.
Ды не, не муж яе,чужыя.Затое, сваякі паміж сабою.
Запаланіла думка душу: дзе ж Марцін?
Чаму прыйшлі ўтраіх і не ўзялі яго з сабою?
Але- маўчанне ў адказ. Ні слова не сказаў з іх ні адзін.
Адводзілі пагляды, сустрэчы пазбягалі. І… Маўчалі.
Ды слых прайшоў: жывы Марцін.
“Не можа быць! Ён мёртвы!”- як шалёныя крычалі.
Той слых, напэўна ,непаразуменнем быў,
Бо прынясла яго душэўнахворая дзяўчына.
Маўляў,у Магілёве ў шпіталі ён служыў,
Таксама быў душэўнахворы,такі ж, як і яна.
Што посуд мыў,работу дробную рабіў,
Ды шмат расказваў з даваеннага жыцця:
Як з яе бацькам у начным аброці папаліў,
І як яе,маленькую, у Тураў хворую вазіў.
Што супадала, што не супадала з успамінаў,
Ды толькі пра аброць ніхто не ведаў,то было сакрэтам.
Яшчэ казаў,што жонку і дзяцей любіў,
Але нашто ў сям’і такі мужчына? Ён- калека.
Запрос у Магілёў не ўцешыў мамінай душы-
Падобны быў, ды прозвішча насіў другое.
І толькі перад смерцю адзін прамовіў з тых траіх:
“Грэх на душу ўзялі мы ўсе трое”…
Успамін пра бацьку толькі захаваўся
У кнізе “Памяць” за радком сухім,
“У сорак першым прызываўся.
Прапаў без вестак у сорак другім”.
Яго імя няма на абелісках,
І вуліцы не носяць імені яго.
Але для нас ён самы блізкі,
Самы праслаўлены герой.
Вайтовіч Аліна Уладзіміраўна
760
74 586 
