Верш "Красічын"

КРАСІЧЫН

У кожнага ў сэрцы ёсць родны куточак —

Малою Радзімай завецца.

Там матчына песня і гоман птушыны

Ў душы цеплынёй адзавецца.

Мне выпала шчасце папасці ў Красічын -

Мястэчка на захадзе Пінска.

Ліцэй тут увосень студэнства збірае,

А мне ён - дзяцінства калыска.

У Красічыне сонца ярчэйшае ў свеце

З нябёсаў на ўсіх пазірае,

Ласкавым цяплом сваім кожнага песціць,

Праменнем сваім сагравае.

У Красічыне бусел на ліпу старую

Штовесну з сям’ёй прылятае

І клёкатам звонкім спявае, чаруе,

Вясну раніцой сустракае.

У Красічыне елка гамоніць з бярозай

Ці песню сяброўцы спявае.

Прачнецца вясною ад зімніх марозаў -

Галінкамі вучняў вітае.

У Красічыне кветкі вясною буяюць:

Валошкі, рамонкі, званочкі…

Пахучыя сімвалы роднага краю

Дзяўчаты плятуць у вяночкі.

У Красічыне жыта ў полі бяскрайнім

У хованкі з ветрам гуляе,

А колас наліты досвіткам раннім

Камбайнаў у жніўні чакае.

У Красічыне людзі з душою адкрытай,

З усмешкай заўсёды вітаюць.

Дабро тут ніколі не будзе забыта…

Гасцей, як радню, сустракаць.

У Красічыне сцежкі, як стужкі дзяўчыны,

Бягуць, павіваюцца, льюцца,

Увосень пакажуць грыбныя мясціны,

Зімой каля горкі збяруцца.

У Красічыне чуюцца гукі чыгункі,

Стук колаў да нас далятае,

Здаецца, праблемы і дрэнныя думкі

Цягнік удалячынь забірае.

Спяваю я песню аб малай Радзіме,

Каб помнілі ды не забылі.

Калі вы не любіце сэрцам Красічын,

То вы тут ніколі не былі!