Եղիշե Չարենց ,,,

Ո՞վ կհանդիպի, ո՞վ կբարևի, Ո՞ւմ հոգեհամբույր խոսքը կլսեմ։ Ո՞ւմ ուրախացած դեմքը կարևի՝ Բարեկամական հրճվանքով վսեմ։ Ո՞վ կհամբուրի, ո՞վ կհեկեկա, Ո՞վ կhիանա անսուտ հրճվանքով։ Գուցե աշխարհում, դուրսը մեկը կա, Որ ապրում է իմ անուրախ կյանքով։ Գուցե իմ սրտում, երգերում իմ մութ, Խոսքերում՝ ասված իմ հոգու մասին — Հեռավոր մեկի անրջանքն եմ սուտ՝ Նետված աշխարհի անսուտ երազին։ Գուցե՝ ապրելով նրա երազում՝ Երգում եմ նրա տագնապները խոր— Եվ թվում է ինձ աշխարհի մուժում, Որ ի՛նձ եմ երգում, կյանքս մենավոր։— — Ողջո՛ւյն քեզ, անհայտ, անծանոթ ընկեր, Խաղաղությո՛ւն քեզ, հեռավոր եղբայր. — Ողջո՜ւյն ձեզ, վաղվա չծնված կյանքեր։ — Ես՝ եղբայրորեն ու մտերմաբար՝ Ողջունում եմ ձեզ անցած խավարի Իմաստուն, տխուր ժպիտով բարի...