Թումանյանի հեռազգացությունը

ԹՈՒՄԱՆՅԱՆԻ ՀԵՌԱԶԳԱՑՈՒԹՅՈՒՆԸ

Պարզ զգացել եմ հորս մահը: 1898 թվականն էր,ջրօրհնեքի երեկոն

.Թամամշյանների տանը ընթրիքին հանկարծ թվաց ,թե հայրս մեռավ:

Տրամադրությունս վատացավ ,տխրեցի ,հյուրերը նկատեցին

,հանգստացրին ,բայց ոչինչ չօգնեց: Եկա տուն :Երեք օր հետո մարդ է

գալիս գյուղից , թե՝ հայրդ ջրօրհնեքի գիշերը մեռել է /հունվարի 5-ին/:

Նույնպես պարզ զգացել եմ Աղայանի մահը:1911 թ.ամառվա մի շոգ օր էր:

Սենյակումս նստած պարապում եմ :Առավոտը ժամը ինը և կեսը կլիներ,

հանկարծ աչքիս երևաց Աղայանը ,որ ընկավ մայթի վրա և

մեռավ:Սարսափահար վեր կացա:Սենյակումս ման եմ գալիս ու չեմ

կարողանում ինքս ինձ հասկանալ:Ներս եկավ կինս,տեսավ ինձ գունատ ու

շփոթված:Ասի՝ բա՞ն ես ուզում ասել:Սկսեց ընտանեկան գործերից

խոսել:Ասում եմ ՝չե՞ս տեսնում Ղազարը մեռավ…Նա զարմացած նայում էր

վրաս:Հենց էդ ժամանակ ներս է գալիս տղաս՝Արտիկը, թե պապեն

/Ղազարոս Աղայանը / փողոցում ընկավ ,ուշքից գնաց ,տարան տուն..

Վեր կացա,գնացի , բայց զգում էի ,որ կենդանի չեմ տեսնելու

Ղազարին:Երրորդ գիմնազիայի մոտ պատահեցի Գրիգոր

Վարդանյանին.ձեռքով արավ,թե՝արդեն…

Հովհաննես Թումանյան