Հայ գրականություն-Հ․Պարոնյան

Համբույրները սիրո քերականության միջնակետերն են:

Երիտասարդության մեջ սիրելու համար կապրինք, իսկ ծերության մեջ՝ ապրելու համար կըսիրենք:

Հայհոյանքը փաստի սով է:

Դարերուն մեջ ամենաուշ հասնողն արդարությունն է:

Գիտությունը ժամացույցի նման մի բան է՝ այն կիրառելու համար միշտ լարել է պետք:

Սխալը ճանաչելը խելացություն է, իսկ այն խոստովանելը՝ մեծ քաջություն:

Ճշմարտություն խոսելը դժվար է, լսելն ավելի դժվար, իսկ այն հասկացնելն ամենադժվար բանն է:

Պարզությունն ու ճշմարտությունն այնպիսի գեղեցկություններ են, որ ամեն բանի մեջ կփնտրվեն ամեն բանից առաջ:

Կեղծ բարեկամներն արևի ժամացույցի նման են. երբ օրը պայծառ է՝ կերևան, երբ ամպոտ է՝ չեն երևա:

Մարդը որքան էլ որ երջանիկ լինի, մեկ է իր վիճակից կդժգոհի:

Մեծ պաշտոնյա ես՝ ավելորդ է ասել, թե մեծ խաբեբա ես:

Այնպիսի ժամանակներում ենք ապրում, որ քաղաքավարությունը և շողոքորթությունը նույնանիշ բառեր են համարվում:

Մեծ անունների ներքո հաճախ պստիկ բաներ կպահվեն:

Ծուլությունն անողորմ խորթ մոր նման է, որն իր զավակներին անոթության մեջ է թողնում:

Այն, ինչ բերանի համար քաղցր է, սրտի համար դառը կլինի:

Ցավալի է, որ գիտունի գրչով լուծելի խնդիրները շատ անգամ դերձակի մկրատով են կտրում:

Աշխարհիս վրա չկա ավելի ծիծաղելի բան, քան այն ծիծաղն է, որում արդարությունն է պակասել:

https://learningapps.org/display?v=p4iadimon20