"Башҡортостан"гәзитенән.

Үгәй әсә менән ҡыҙ Үгәй әсә матур, аҡыллы, изге күңелле ҡыҙын юҡ итергә теләгән. Бер мәл ҡыҙыҡай йылғаға һыу инергә киткәс, ул өс тәлмәрйен тотоп алған да үҙенең әмерен биргән: – Һин, һоро тәлмәрйен, уның башына һикер, әйҙә, аңра булып ҡалһын! – Ә һин битен тырна! Йәмһеҙ, шаҙраға әүерелһен! – Йәшел тәлмәрйенгә шундай фарман яңғыраған. – Уның йөрәгенә ҡағыл, һинең ағыуың изге күңеллелеген үлтерһен. Әйҙә, яуыз, йәмһеҙ булһын. Бөтә кешеләр уны күрә алмаһын! Тәлмәрйендәр ҡатын әйткәнсә эшләргә тырышыуы була – барыһы ла матур роза сәскәләренә әүерелә һәм йылға буйлап йөҙөп китә. Ҡыҙ уларға һоҡланыуҙан таң ҡала: – Ниндәй матур сәскәләр! Моғайын, ҡыҙыл розаны – төн батшалығы, ә ағын – ай нурҙары, ә алһыуын ҡояштың тәүге нурҙары бүләк иткәндер. Таҙа күңеле менән уҫаллыҡты, яуызлыҡты мөғжизәле сәскәләргә әйләндереүе ҡыҙыҡайҙың башына ла килмәгән