Г.Тукай "Карлыгач"

Карлыгач

Күптән түгел безнең тәрәзә капкачын оя итте минем сөйгән Карлыгачым.

Ул көн буе аузы берлән балчык ташый, балчык берлән матур итеп оя ясый.

Күп эшләде иренмичә; бара-бара чыгарды ул матур-матур балалар да.

Ачыксалар Карлыгачның балалары, чебен-черки тотып кайта аналары.

Карлыгачым ямьсез озын кара төндә, каты йоклый оясында, алмый тын да.

Бер канатының астына тыга башын, уянмый ул,— бөтен кеше тавышлансын.

Күк күкрәсен, ялтыр-йолтыр килсен яшен, төн буена нинди каты җил исмәсен,—

Ни булса да, бары да бер аның өчен, — уянмый ул, селкетми дә борын очын.