Роль сказки в развитии речи детей

Ертеде бір кедей әйел болыпты. Оның төрт баласы бар екен. Ананы балалары тыңдамады екен. Олар жүгірпі, таңертеңнен түнге дейін қарда ойнайды, аналарына көмектеспеді. Ойнап-ойнап үйлеріне оралғанда оба қар алып келеді екен. Киім ылғал болады, аналары барлық киімдерін кептіріп балаларына қамқор болады.. Анасы үшін өте қиын болады. Бір күні қиын жүмыстан шаршап ол ауырып қалады. Далада ойнап жүрген балаларынан сұрайды:

- Балам, маған су берші. Менің тамағым құрғап кетті. Су әкеп берші!
аналары бірнеше рет жалынып су сұрайды. Сонда үлкен ұлы былай дейді:

- Менде пима жоқ.

Басқа біреуі:

- Менің құлақшыным жоқ!

Үшіншісі:

- Менің киімін жоқ!

Ал төртінші баласы мүлдем жауап бермейді.

Олардың анасы:

«Бізге жақын өзен бар, киімсіз де барып су әкеліп берсеңдерші маған.» Менің аузым құрғап барады. Мен шөлдедім!
далаға шығып кеткен балалар ұзақ уақыт бойы ойнап, анасына қарамайды. Бір кезде үлкен ұлының қарны ашып үйге кіреді. Кірсе анасы бөлменің ортасында көкке қарап шапанын киіп тұр екен. Бір сәтте әлгі шапаны қауырсындарға айналады. Ал қолдары қанат болады. Анасы құсқа айналып үйінен ұшып шығады. Сонда ұлы айқайлайды:

— Байырларым, қараңдар, анамыз құсқа айналды. Енді бізден ұшып кетпек!

Балалар аналарынан артынан жүгіріп айқайдайды:

• Ана, ана, біз сізге су әкелдік!

• Анасы тіл қатады:

• Ку-ку, ку-ку! Тым кеш қалдыңдар! Енді мен ақжайық көлден шөлімді қандыра аламын. Енді мен еркіндіктемін!
  Балалары аналарын қимай артынан жүгіреді де айқайлап су ұсынады.

Кенже баласы:

• Ана, ана, үйге оралшы, суымызды ішші!
  Анасы:

• Ку-ку-ку! Қош бол, балам. Мен қайта оралмаймын.
  Осылайша көккек ана өз балаларынан рақат көрместен ұшып кетеді. Сол күннен бастап көкек ұя салып, балапандарын өсірейді екен.